laadpaalstress???

 

Gisteren keek ik naar Bruzz nieuws en kwam het volgende filmpje tegen over elektrisch rijden. Eerst even kijken.

https://youtu.be/Ynw9AukMe24?si=2mfZblDqYQH5Us15

Maar waarom deel ik nu dat filmpje.

Zoals er velen weten, werk ik tijdens de winter in Brussel, terwijl Ad zijn rondes doet bij wit-gele kruis.

Helaas was er dit jaar geen budget meer in het ziekenhuis waar ik toe de job had en dus ging ik op zoek naar iets anders om de "koude "wintermaanden hier in Spanje door te brengen.

Ik weet, koud is een raar begrip voor de Belgen en Nederlanders als het over iemand gaat dat aan de costa del sol woont, maar ja , het kan hier ook koud zijn.

Maar puur toeval op het strand kwamen we aan de praat met 2 sympathieke Nederlanders en veel bla bla's later vroeg hij me of ik geen werk zocht. Nee, werk hier in Spanje, daarvoor is mijn taal nog te slecht, ze ratelen maar door , die Spanjaarden en als het dan nog Andalou is, helemaal niet te verstaan.

Maar goed, het bleek voor de Nederlandstalige markt te zijn en aan telefoon. Als ik het woord telefoon hoor, krijg ik al de kriebels. Zal ook nooit telefoon opnemen, grondige hekel aan dit ding.

Een week later zat ik al in de opleiding voor helpdesk  om daar mensen te helpen die met problemen aan laadpalen staan. Ja , dat bestaat. Vooraleer ik er aan begon, eerst even gevolgd online om te zien of dat telefoongedoe wel iets was waar ik me mee kon bezighouden.

Twee volle weken training, theorie van hier tot ginder waar ge als "oudje" wel wat tijd voor nodig hebt om dit allemaal te kunnen bevatten.

Maar,  voilà, ik zit dus online, en van thuis uit is dat allemaal nog makkelijker. 

De hele dag hoor je eigenlijk niets anders dan, "mijnheer, ik sta hier aan een laadpaal en die werkt niet", of "mijnheer , mijn  kabel zit vast, kan je die losmaken van op afstand?"

Toevallig stond er de eerste week radio Joe fm op en was de vraag of er mensen waren die zo gestresseerd waren als ze voor het eerst met een elektrisch auto rijden om dan laadpalen te vinden.

Ik kon het niet laten om te reageren, positief wel te verstaan. Even later kreeg ik via de radio te horen dat ze iemand hadden gevonden die aan een helpdesk werkte voor mensen met die problemen.

"Ik wist niet dat dit bestond riep die presentator op antenne". En nog geen minuutje later zei hij dan er een nieuw woord zal ontstaan, laadpaalstress.

En alles kunnen we normaalgezien wel oplossen, maar als het niet werkt is het ook regelmatig de klant die aan de laadpaal staat, die terwijl je aan telefoon hangt , maar wat zit te prutsen aan die toestellen. Uiteraard kan je dat ook horen.

Eens per week komen we met collega's samen op kantoor, en kan je verzekeren dat er gelachen wordt.

We hebben zelfs bijna besloten om een boek met leuke grappen van klanten te maken, de domste eerst.

En nu ben ik niet subjectief, maar mensen met een Tesla, dat zijn de ergste. "Mijnheer, mijn auto laadt niet op". 

Raar ,en dan stel je de gewone vragen van hoe ze begonnen laden zijn, bla bla bla.

Als je dan de vraag terugkrijgt "Oh mijnheer, moet die kabel aangesloten zijn aan de auto?"

Dan heb ik nogal eens de zin om te zeggen "neen, die zal met vliegende elektriciteit geladen worden", maar hou wijselijk mijn mond.

Probeer dan maar eens serieus te blijven.

En ja, het gebeurt ook dat mensen tamelijk opgewonden zijn met alle frustraties dat dat ding niet werkt of dat hun kaart niet geldig is, en dat hun batterij zo plat als een vijg is en niet verder meer kunnen. Die worden dat behoorlijk kwaad als je ze soms niet kan helpen, dat het gesprek steeds in hogere tonen geraakt. 

En dan heeft bibi 1 oplossing, gewoon even melden dat de lijn zal worden afgesloten. Dan kunnen ze ofwel wat kalmer beginnen worden want zij hebben  tenslotte hulp nodig, ofwel gaan ze door en druk ik de fatale knop.

Als je mij nu vraagt wat ik vind van elektrisch rijden, geen rekening houden met de vervuiling dat het allemaal meebrengt voor de productie van die batterijen, dan zeg ik onmiddellijk NOOIT of te nimmer elektrisch rijden. Geef me dan als het echt moet maar een hybride, dan kan ik nog echt gewoon gaan tanken tot de bak vol is en wegrijden. Simple comme  bonjour.

Ik zal dan ook nooit naar helpdesk moeten bellen om te vragen waarom mijn benzine tankkaart niet werkt om elektrisch te laden, euhhhh.

13 in een dozijn

 Allereerst van harte een fantastisch 2024 gewenst van ons uit.

Nu weer even tijd na de festiviteiten hier om wat op de blog te zetten. En 2024 gaat voor ons ook weer iets speciaal worden. We wonen  hier nu 12 jaar en ons 13e seizoen gaat zo weer beginnen. 

12 jaar geleden begon ons verhaal in Spanje, waarmee we België voorgoed achter ons hebben gelaten. Ad die bleef en blijft nog elke maand daar verder werken voor een 10 tal dagen per maand, en ook daar zal dan een eind aan komen.

Een nieuw leven opbouwen in een ander land is toch steeds een grote verandering. Het begint al met de taal. Spaans, ok, maar Andalu is een ander verhaal.

Ooit zal de dag komen dat we daar meer en meer van verstaan. 

Familie was bang dat ze ons niet meer zouden zien, maar het tegendeel werd bewezen doordat ze een 2 tal keer per jaar naar hier kunnen komen waardoor we veel meer quality time hebben gekregen.

Kinderen idem dito, als ze tenminste tijd hebben tussen hun drukke banen.

Mijn kids, dat is een ander verhaal, daar ga ik niet over uitweiden. Elk zijn eigen ding zeker.

Maar.... met het 13e seizoen kondigen we ook het laatste seizoen aan van de b&b zoals hij nu is. Dat betekent ons typisch uitgebreid ontbijt en 3 keer per week een diner met de super gezellige avonden aan de lange tafel buiten waar de grootste verhalen worden verteld door de steeds geweldige gasten die we kunnen ontvangen.

Als bewijs , onze eerste gasten die voor 2 dagen even overvlogen om in de zon te vertoeven op een rustige plek.

En ja, er staat dus verandering op touw. Ons pensioen kondigt zich aan en dan gaan ook wij het iets rustiger aan doen. Rustiger in de zin van meer tijd voor onszelf nemen om ook wat andere plekken te ontdekken.

De b&b zal, als hij dan nog niet verkocht is, omgetoverd worden tot dezelfde fantastische plek waar er dan 3 kamers zullen zijn en waar er dan 1 kamer zal omgetoverd zijn tot een keuken-leefruimte, waar iedereen zelf kan koken of samen met andere gasten.

Aangezien we zelf sinds we hier zijn komen wonen, ook meer naturist zijn geworden, zal daar ook meer aandacht naar gaan. De laatste jaren waren enkel juli en september gereserveerd voor naturisme, maar onze volledige plek is ook vanaf nu al "clothing optional "geworden. We hebben hier dan ook meer dan gelegenheid om naturisten te ontvangen, onze plek is er ideaal voor. Spanje heeft ook geen wet die naakt zijn verbied, ook niet voor wandelingen in de prachtige natuurparken hier rond.

En mochten jullie tips hebben, dan zijn die meer dan welkom.

Hasta pronto

Familieperikelen

 Ja, dat gebeurt wel eens , maar altijd bij iemand anders.

Hier ga ik al bijna 24 jaar voor terug, het moment dat ik uit de kast kwam.

We hadden een kleine familie, maar wel een zeer hechte familie. kwamen ook regelmatig samen met oom en tante en neef en gingen vroeger zelfs jaarlijks samen op vakantie naar Oostenrijk om te wandelen en te wandelen en te wandelen.

Enkele jaren voordat ik uit de kast kwam, was ook mijn neef uit de kast gekomen. Jammer genoeg waren zijn beide ouders daar helemaal niet blij mee en mocht hij, paar jaren later , zelfs zijn toenmalig vriendje niet mee naar huis nemen. Dat hoorde niet.

Nadat ik mijn relatie met mijn Canadese vriend had stopgezet, ben ik Ad tegengekomen en ja, dat was nu eens echt liefde op het eerste gezicht. Boenk erop.

Mijn neef zag dat we zo gelukkig waren en hij werd vreselijk jaloers op ons, juist ook al omdat ik vrij was en hij, door zijn ouders eigenlijk vast zat.

Via via hoorden we dat hij verklaarde dat onze relatie helemaal niet lang zou duren, of misschien hoopte hij dat gewoon.

We beslisten om naar Spanje te verhuizen om, zoals bekend , een b&b te beginnen in het fantastisch Andaloesië. 

Nog maar 1 maand verhuisd, kwam mijn tante Ghislaine te overlijden. Dus beslisten we om terug te gaan naar België om de begrafenis bij te wonen, wetende dat we door mijn neef helemaal niet welkom waren. Maar, we gingen, hebben onze plicht gedaan.

Contact, dat was al jaren verdwenen, de twee neven die zoveel uren met elkaar hebben doorgebracht, waren bijna vijanden geworden.

Omdat we ver van mekaar zitten, komen we mekaar gelukkig ook niet meer tegen.

De rest van de familie is ook in de verdwijnhoek beland, uit het oog, uit het hart zeker. Ik heb nog een paar familieleden waar ik contact mee heb.

Maar gisteren late middag kreeg ik plots een kort berichtje van Christa, ze kwamen net van het ziekenhuis en mijn neef was net gestorven.

Ja, jammer, maar wat kan ik doen. De eerste reactie van Ad is of ik naar België zou gaan, maar gezien de geschiedenis had ik al zeer vlug beslist van dat niet te doen. Ik zal niet iemand gaan groeten die me haatte.

Toch wachtte ik af naar het overlijdensbericht, de "doodbrief", en die zag ik vanmiddag online staan.

Mijn vermoeden klopte......ik ben uit de familie gewist. Plots ben ik geen neef meer maar is mijn ex een neef geworden. En als iemand peter van iemand is, dan is het ook logisch dat die er bij staat , maar ook die is geschrapt, al snap ik daar het fijne  niet van.

Niet mijn leukste blog maar het schandalige dat in mijn kop spookt moest er even uit.

Europa, bestaat dat eigenlijk hier?

Na weer een tof weerzien voor de zoveelste keer van Jeanique en Paul is het wat kalmer en tijd om eens te bloggen. 

Dat zinnetje over Europa, dat zeg ik jammer genoeg een aantal keren per week want de wetgeving van Europa, die reikt soms niet tot in Spanje.

En ik heb het alleen nog maar over het afval.

Toen we hier kwamen wonen werd het huisvuil ( restafval) keurig zelfs 2 maal per week opgehaald. Daar kan je in België en Nederland alleen maar van dromen. En de rest, dat droeg iedereen normaalgezien netjes naar het containerpark, zoals we dat bijna overal kennen.

Plots veranderde er wat in de gemeente en ze besloten dat niet meer op te halen maar containers te zetten hier en daar in het dorp, waar je dan je afval kan ingooien, al lukt dat voor velen dikwijls niet goed.

Die containers worden wel degelijk elke dag , ook zon- en feestdagen opgehaald.

De keerzijde van de medaille is dat er een x-aantal mensen door die situatie te lui zijn geworden om tot het containerpark te rijden om de grotere spullen weg te doen zoals, glas, karton, grof vuil, ons allen bekend. Maar dat is plots wel veel te ver geworden voor zovelen, en dan dumpen ze alles gewoon in de lokale containers, erin of errond, maakt niet uit. 

Voor mensen die graag wat rommelmarkten doen, ideale plek want je kan er van alles vinden, van lege flesjes (statiegeld bestaat hier ook niet ) complete verpakkingen kartonnen van meubels, zelfs niet platgedrukt, zetels, koelkasten, bedden, matrassen, noem maar op, het ligt er wel eens.

Maar omdat bibi ( ik dus) daar zo super gefrustreerd van ben geworden, schreef ik regelmatig naar de gemeente of op een gezamenlijke Facebookpagina, dat er toch eens een eind zou moeten aan komen. 

En ja, na jaren zagen is het gelukt, op 1 plek hebben ze nu een camera gezet, want ze gaan de mensen opsporen. Eindelijk gedaan met dat afzicht.

Alhoewel......de boel verplaatst zich gewoon naar een andere plek. Een klein voorbeeldje hieronder.

Nu zijn we zelf ook niet van de heiligste en proppen we ook af en toe wat in de rest afvalzak. We proberen toch wat milieubewust om te gaan met alles hier maar zijn ook geen mannen die zich gaan vastplakken aan schilderijen of autowegen blokkeren, zo fanatiek zijn we niet.

Er is hier dus nog werk aan de winkel, en de tamtam van Europa, waar is die?

Maar bij de bovenste foto kan je al een beetje een idee hebben van wat toeristen hier kunnen zien als ze wat rondrijden in ons prachtige Cómpeta. Na weer een post op sociale media werd de boel door de gemeente nog maar eens opgekuist. En zeggen dat al je grof vuil hebt, je gewoon naar de gemeente kan bellen en vragen om het op te halen.

Een paar dagen later reden we naar het dorp en net naast de plek waar de vorige rommel was opgeruimd, stond er plots een caravan, ja een caravan. Gedumpt en op de volgende foto zie je mooi dat die was volgeduwd met bouwafval.

P.S. Dit is niet onze verhuis, we hebben geen caravan !!!

Hasta pronto !!!

Rampdag met Vueling

 

Man man man, wat is net lang geleden dat hier nog eens wat op kwam te staan. 

Maar gisteren was het weer pataaaat, een dag om neer te schrijven.

Ad vertrok een paar dagen naar België voor een onderzoek. Dat terzijde. Normaalgezien vliegt hij met Ryanair, maar omdat het zo een vlugge beslissing was en geen plek meer kon hij enkel terugkomen met Vueling met een tussenstop in Barcelona voor een uurtje. 

Prima denk je dan. En een Spaanse maatschappij, dus...

Jammer genoeg draaide dit in een bijna nachtmerrie van net geen 24 uur.

Om 4 u opgestaan om op tijd in de vlieghaven te zijn  voor de vlucht van 10u in Zaventem. Daar waren er, terwijl hij al in het vliegtuig zat, problemen met veel te veel overboekingen. Verschillende mensen op 1 stoel. Hehe, effe wachten dan tot alles opgelost zou zijn. Nu dat wachten duurde bijna 1 uur, zodanig dat je denkt, de connectie , die zal ik wel missen. 

In Barcelona aangekomen was het echt crossen geblazen, want de connectie, die bevindt zich natuurlijk helemaal aan het eind van de lange hal. En daar waren ze net te laat. Het vliegtuig stond er nog en de verbinding om in te stappen was nog verbonden met het toestel, dus dan denk je, piece of cake. Maar dat was tegen het idee van de kapitein, want die weigerde de deur weer te openen voor een 10 tal passagiers, die tenslotte van dezelfde Vueling vlucht kwamen.

Daar sta je dan. De balie met de o zo vriendelijke stewards weigerden te helpen naar een andere vlucht dezelfde dag. Ondertussen zat ik hier thuis vluchten aan het zoeken, die er wel degelijk nog waren, en zelfs met Vueling en Iberia.

Maar goed, neen is neen, geen vlucht waar Ad op kon. Ze weigerden, maar hij kreeg een vlucht naar Sevilla !!! en van daaruit zou hij dan met een bus naar Malaga kunnen. Leuk is anders.

Met een paar vouchers voor lunch en diner, afbollen geblazen. De lunch, daar begon het alweer. Broodje kiezen met een drankje, neen dat kon niet met die bon, werd gewoon niet van de rekening in min gebracht. Foert dan. Dat ze hun broodje steken.....

Wachten, wachten, wachten, en in een vlieghaven kan dat oh zo leuk zijn. De vlucht voor Sevilla zou om 20.30u zijn. Dus vlug nog even iets eten, je hebt tenslotte nog een dinerbonnetje van 14 euro.

Wat zullen we eten bij La Place, een wok, beetje gezond doen. Wok was klaar, maar dat mocht niet met die bon betaald worden. Je kon een soep hebben en een pizza. Ad zei dat daar melk in zit en dat hij dat niet mag hebben. Pech dus. De soep en pizza kostten 14 euro en de wok 13.95 euro. Simpel toch. Neen. Net bereidde wok laten staan en naar een hamburgertent waar ze zelfs graag de bon accepteerden.

Allemaal begrijpen wie begrijpen kan.

En voilà, tijd om op te boarden. Oeps , probleem, airco werkt niet goed. Bijna 1 uur later ......vertrek !!!

In Sevilla aangekomen hoop je dan dat de bus er staat want ze zouden op de hoogte zijn gebracht. Niets was minder waar.

Na veel vijven en zessen, en nog wat vijven en zessen, een taxi voor 3 passagiers en hop, naar Malaga.

Want Vueling betaalde de rit maar tot Malaga, dat kan je nog verstaan. Dus zou ik hem afhalen daar, uurtje rijden en terug. 

Toch 1 mooi lichtpuntje, een medepassagier woonde in Nerja en zijn  auto stond in Malaga. Dus die heeft Adje meegenomen tot Algorrobo waar ik hem kon oppikken. Bleek dat die blijkbaar een zeer lekker restaurant in Nerja heeft. Al heeft Nerja ook een paar kleine restaurantjes waar je voor 4 euro !!! een pizza of pasta kan eten. En nog lekker ook. Paar weken geleden met ons vriendengroepje daar wat gaan eten. 

 personen, allemaal een andere pasta en een drankje als lunch. De kaart had blijkbaar al veel oorlogen meegemaakt dus de prijs , dat zou een verrassing worden. En toch betaalden we voor de hele boel 27 euro !!!

Het was vanmorgen 3 uur toen we eindelijk ons bed in konden duiken.

Vueling ??????

Geef me dan toch maar Ryanair, hoe slecht ze ook voor hun personeel zijn, die zijn  tenminste altijd op tijd !!!

En nu...op naar Nerja, een hapje eten.

The rain in Spain.........gaat die ooit weg?

 Och ja, negen maanden hebben we gewacht en de stuwmeren zijn ondertussen compleet uitgedroogd. De droogte heeft ons echt geen goed gedaan. Maar na zonneschijn komt regen, of was het omgekeerd?

In ons geval een meer dan grote welkom.

Merciekes Patricia & Christine voor de griezelig schone fotokes van Vinuela meer.

Maar trop is toch nog altijd teveel. Dat is nu al 5 dagen bijna non stop dat het met bakken uit de hemel valt. Jaja , we zijn content, maar over content moeten we nu ook weer niet worden. "Och, die mannekes in Spanje gaan eens klagen", krijg ik dat een Whatsappke van dezelfde Patricia & Christine die de mooie foto's doorstuurden. 

Maar goed, door die leuke regen viel een groot deel van de elektriciteit in huis en kamers uit, zodanig dat alles hier binnen vol ligt met de nodige verlengkabels om toch maar enige vorm van "luxe "te kunnen hebben, zoals wat warm water, een koffieke af en toe, en misschien eens op de hoogte blijven van wat er in de wereld gebeurt op het nieuws.

Dat zijn uiteraard andere verhalen.

Maar er is hoop. De elektriciteitsmaatschappij heeft 3 dagen geleden gezegd dat alles opgelost zou zijn voor 12u. Wel, na 12 werd het 13u en na 13u werd het 19u. Nu zijn we 3 dagen verder en die uren blijven maar doorlopen. Leuk dat je dan contact hebt met de buren dat je eens lekker kan klagen en de frustraties wegwerken met het idee dat je tenslotte in Spanje zit en dat de mañana, mañana toch nog niet helemaal verdwenen is.

De regen brengt helaas ook andere problemen met zich mee zoals de foto de fantastisch Caminito del Rey laat zien, waar gigantische rotsblokken het mooie pad hebben vernield.

.

 En als je dan toch de tv even aanzet voor wat nieuws, dan krijg ik al de stuipen op het lijf als ik zie en hoor dat de proces van de aanslagen in België  zo een vaudeville aan het worden is. Iedereen heeft blijkbaar rechten om zijn zin te doen en kan dan ook wel of niet aanwezig zijn, zich niet echt goed voelen om te komen om al is het als jury of als crimineel de boel eventjes weer stil te kunnen leggen. Hebben ze voor heel die vaudeville de glazen kooien even aangepast voor ettelijke honderd duizenden euro's omdat die criminelen zich toch wat beter zouden kunnen voelen, en dan willen sommigen er nog zelfs niet in zitten. Schamen moesten ze zich.

Maar goed, het is de regen dat me misschien in zo een mood brengt. Misschien ben ik helemaal verkeerd.

En als we toch over het nieuws bezig zijn nog even iets leuks. Oreo, het koekje waar ikzelf van walg, maar dat is maar een idee zeker, dat koekje bevat nu blijkbaar ammoniak !!! Waar zijn we mee bezig.? En toch proberen we ons zo goed mogelijk aan te passen voor een beter klimaat en dergelijke en aan de andere kant zijn we mekaar aan het kapotmaken, wel zeer kleinschalig, met dat stomme zwarte koekje. Uiteraard, de ammoniak zorgt ervoor dat ditzelfde koekje mooi zwart ziet. Want het oog wil ook wat.

Maar waar maak ik me nu druk over. Zal eerst zorgen dat ik morgen de weg op geraak met de auto om Ad af te halen aan de vlieghaven, dat is pas belangrijk voor mij !!!

En het mag best nog wat regenen, we hebben water nodig.

hop naar den Belgique

 Vreselijk lang geleden dat ik even de tijd heb genomen om wat neer te schrijven. En toch is er ondertussen weer van alles gebeurd, maar gelukkig vergeten we de slechte dingen vlugger dan de leuke.

En de leuke, dat gaat dan vooral over de gasten. Die hadden we dit jaar iets minder ( jaja, wij geven dat gerust toe), en dat ligt uiteraard vooral aan de al gekende problemen, energie, vluchten die duur worden, vreselijke toestanden in vlieghavens met acties, autohuur. Ga zo maar door.

En toch wil iedereen weg op vakantie, lekker genieten in de zon van niks doen of juist van alles doen zodat ge 's avonds plat in de ligstoel neervalt. Gelukkig is er dan een lekker wijntje en een tapa die op je wacht.

Het seizoen liep in september even op zijn einde, ook al zijn er nu weer boekingen voor later, en net op dat moment gelukkig, is er een waterlek in eentje van de kamers. Het water komt gewoon door de muur, maar vanwaar???? Dus loodgieter en openbreken. Wij zien het hele scenario al voor ons van vloeren openbreken in de 2 kamers, tegels van de muren halen, terug opbouwen, en. Maar gelukkig was het al na de eerste 2 tegels bingo en dat is nu weer gelukkig achter de rug. De oorzaak? Waarschijnlijk eentje van de aardbevingen die we onlangs weer hadden, niet zwaar, maar toch genoeg om weer weer wat barstjes bij te krijgen. Dus die barstjes komen niet alleen in ons gezicht voor.

Alles achter de rug, op het juiste moment dat we naar België konden vertrekken. Nu is het niet voor de winterstop, want die gaat dit jaar niet door, we blijven open voor kandidaten die graag eens willen overwinteren in de zon en tegen een supergoed prijsje. Dus voor geïnteresseerden, vraag maar naar voorwaarden.(efkes PR laten werken)

Onze trip doen we soms, zoals dit jaar weer in 3 dagen. We verblijven dan bij Ohnaturisten, want dat weet ondertussen iedereen al wel, wij horen daar ook bij. En dan komen we op soms fantastische plekjes terecht. Dit jaar mochten we bij Ignacio logeren in Burgos en die nam die avond nog uitgebreid de stad zien, met de nodige uitleg tot in de kleinste details. We moeten terugkomen want, omdat hij medewerker is in de kerk, qua bezoekers dan toch, wil hij ons de hele kathedraal showen, en dat vraagt wel iets meer tijd dan even binnenstappen.

De volgende dag werden we verwelkomd in Vernueil- le Chateau.

Onze gps, die zag het weer even  niet zitten als we naderden en dus kwam Waze maar ter hulp. We namen de kleinste baantjes aan zelfs grote snelheid, want dat deed iedereen daar, en bleven kilometers lang toeren op de kleinste en prachtigste weggetjes die Frankrijk denk ik kent. Maar dat ze ons nu niet meer komen vertellen dat onze weg slecht is. ( heb ik nog ooit eens geschreven over Ottenburg)

Een piepklein huisje van een artiest, Frederic, die tijdens zijn verbouwing toch even tijd nam om gasten te ontvangen. Zijn bed werd opgemaakt en hij zou wel in de zetel slapen. 

Aperitieven op een net gegoten betonnen terras met adembenemend vol zon zicht op de gigantische weiden en velden eromheen. De rust zelve, zo a la Casa Los Dos dus.

En vermits er in de onmetelijke omgeving niemand te bespeuren was, konden we ook daar gerust in ons blootje genieten van een sfeervolle avondzon.

Vroeg opstaan om naar België te rijden, dat was dan wel het gevolg, maar alles prima verlopen, zelfs geen spatje regen. Dus toch wel een beetje vakantie op weg naar mijn ex thuisland. 

Volgende week met nog wat overgebleven verhuis rij ik terug om de nieuwe gasten te kunnen verwelkomen.